అదే కసితో “పని బాగా అయ్యిందా!” అని అడిగాడు రమేష్ ని. వాడు భారంగా నిట్టూర్చి, “ఏంటి అయ్యేదీ! బయట మా అమ్మ మాటలు వినబడగానే, మీ అమ్మ నన్ను తోసేసి, బాత్ రూంలోకి పోయింది. ఎంత బతిమాలినా బయటకి రాలేదు. ఇక నాకే విసుగొచ్చి వచ్చేసా..” అన్నాడు. వాడు అలా అనగానే రవి మనసు శాంతించింది. “అయితే, భోజనాల ఐన తరవాత మన చెస్, కేరమ్స్ ప్లేన్ ను అమలుచేద్దాం.” అన్నాడు రవి. సరే అన్నట్టుగా తల ఊపాడు రవి. వాళ్ళు అలా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ ఉండగా, ఫ్రెష్ అప్ అయిన ప్రమీల బయటకు వచ్చి, వాళ్ళని చూసి, “రండిరా, భోజనాలు చేద్దాం.” అంటూ కిందకి వెళ్ళిపోయింది. పిల్లలిద్దరూ ఆమెని ఫాలో అయ్యారు.
మధ్యాహ్నం అందరూ ఎవరి పనులలోకి వాళ్ళు వెళ్ళిపోవడం వలన ఎవరూ లేరుగానీ, ఇప్పుడు రమేష్ మేనమామలూ, తాత, అమ్మమ్మ, అత్తయ్యలూ ఇంకా చాలామంది ఉన్నారు అక్కడ. మగాళ్ళు కూర్చొని ఉంటే, ఆడాళ్ళు వడ్డనకి సిద్దం చేస్తున్నారు. రమేష్ ని చూడగానే, “బావా!” అంటూ ఇద్దరు అమ్మాయిలు పరుగెత్తుకువచ్చారు. వాళ్ళని రవికి పరిచయం చేసాడు రమేష్. వాళ్ళలో కాస్త పెద్ద అమ్మాయి పేరు రాజీ, పెద్ద మావయ్య కూతురు. వీళ్ళ వయసే. జస్ట్ ఇంటర్ పూర్తిచేసింది. రెండో అమ్మాయి పేరు రవళి, చిన్న మావయ్య కూతురు. ఇంటర్ ఫస్ట్ ఇయర్ చదువుతుంది. పరిచయాలు అయ్యాక, “అవునూ, పొద్దున్నుండీ ఎక్కడకి పోయారే!?” అన్నాడు రమేష్. “మా ఫ్రెండ్ ఇంట్లో ఫంక్షన్ ఉంటే వెళ్ళాము.” చెప్పింది రాజీ.
అంతలో పెద్ద మావయ్య రమేష్ ని చూసి “రండిరా, ఇలా కూర్చోండి.” అని చోటు చూపించాడు. వీళ్ళు పోయి, అతను చూపించిన చోట కూర్చున్నారు. మరదళ్ళు కూడా వాళ్ళపక్కనే సెటిల్ అయ్యి, “బావా! భోజనాలు అయిపోగానే, పైకిపోయి కేరమ్స్ ఆడుకుందామా?” అన్నారు. వాళ్ళు పైకి వస్తే, తమ ప్లేన్ వర్క్ ఔట్ అవ్వదు. అందుకే రమేష్ “రేపు ఆడుకుందాంలే, నాకు నిద్ర వస్తుంది.” అన్నాడు. “కొద్దిసేపు ఆడుకున్నాక నిద్రపోదువుగానిలే..ప్లీజ్ బావా…” అంది రవళి. “అవునురా, గేంగ్ మొత్తం సెట్ అయ్యారుగా. ఇక తినేసి, పోయి ఆడుకోండి కొద్దిసేపు.” అన్నాడు పెద్ద మావయ్య. దాంతో వీళ్ళిద్దరికీ నీరసం వచ్చేసింది. దానికి తోడు, ముందుగా తమ భోజనం అవ్వాలి. తరవాత పనివాళ్ళకు పెట్టిన తరవాత, ఆడాళ్ళు తింటారు. ఇక తమ తల్లులు పని ముగించుకొని పైకి రావడానికి కనీసం రెండు గంటలు పడుతుందని అర్ధమయింది వాళ్ళకి. అప్పటికైనా మావయ్యల పిల్లలు తమని వదిలితేనే, ఆ రాత్రికి పనయ్యేది. ఇక చేసేది లేక, “హూఁ.” అని మనసులోనే నిట్టూరుస్తూ, భోజనం ముగించి మేడ పైకి చేరారు.
పైకి చేరుతూనే, “నీకు మరదళ్ళు ఉన్నట్టు చెప్పలేదేంట్రా?” అన్నాడు రవి. “చెప్పేంత టైం ఉందా మనకీ!” అన్నాడు రమేష్ నవ్వుతూ. రవి కూడా నవ్వేసి, “నిజమేలే. అయినా ఇప్పుడు వీళ్ళు ఇక్కడే తిష్ట వేస్తే, మన వాళ్ళు వస్తే ఎలారా? ఏదో చేసి తొందరగా పంపించేయాలి.” అన్నాడు. ఆంటీల మత్తులో పడీ, వాళ్ళకి మరదళ్ళ పిటపిటలాడే అందాలు కనిపించడంలేదు. అసలు గమనిస్తే కదా కనిపించడానికి. పొద్దున్న ఒక్కసారి మరిగిన ఆంటీల రుచి, వాళ్ళని నిలబడనీయడం లేదు. అంతలో మరదళ్ళు ఇద్దరూ వీళ్ళ గదిలోకి వచ్చేసారు. వస్తూనే, అక్కడ ఉన్న కేరమ్స్ బోర్ద్ ని చూసి, “అరే! ముందే తెచ్చేసారా!” అని, వాటిని సర్దుతూ, “నేనూ బావా ఒక టీం.” అంది రాజీ. “చిన్నప్పట్నుండీ మీరు ఇద్దరూ ఒక టీమే కదా.” అంటూ, రవిని చూసి, “ఇంకో బావ ఉంటే బావుణ్ణూ అనుకునేదాన్ని. ఇప్పుడు నువ్వు వచ్చావు. మనిద్దరం ఒక టీం. ఓకేనా!” అంది రవళి. సరే అన్నట్టు తల ఊపాడు రవి. నలుగురూ బోర్డ్ కు నాలుగు వైపులా కూర్చున్నారు.
రవి టేబుల్ పై కాయిన్స్ ని సర్ధి, స్ట్రైకర్ తో కొట్టబోతుండగా, అకస్మాత్తుగా కరెంట్ పోయింది. ఒక్కసారిగా “అబ్బా!” అన్నారు అమ్మాయిలు ఇద్దరూ. “ఛీ! ఈ కరెంట్ పోతే కనీసం గంట వరకూ రాదు.” అంది రాజీ. మగ పిల్లలు ఇద్దరూ మనసులో ఎగిరి గంతేసారు. “సరే, ఇంకేం చేస్తాం. రేపు ఆడుకుందాంలే.” అన్నాడు రమేష్, ఇక వెళ్ళిపోండీ అన్న సెన్స్ లో. “పోనీలే బావా, ఆటదేముంది! మనం కబుర్లు చెప్పుకొని ఎన్ని రోజులయ్యిందో, పద..” అని అతని చేయి పట్టుకొని, తడుముకుంటూ జాగ్రత్తగా బయటకి తీసుకుపోయింది రాజీ. లోపల రవి, రవళి ఇద్దరే ఉండిపోయారు. “మనమూ బయటకి పోదామా, ఇక్కడ ఉక్కగా ఉందీ!” అన్నాడు రవి. “ఊఁ..” అని పైకి లేచింది రవళి. ఇద్దరూ చీకట్లో తడుముకుంటూ వెళ్ళబోతుండగా, రవళి మోకాలు కేరమ్ బోర్డ్ కి గట్టిగా తగిలింది.
దాంతో “అబ్బా!” అని బాధగా అరిచింది తను. “ఏమయిందీ!?” అన్నాడు రవి కంగారుగా. “మోకాలికి దెబ్బతగిలింది.” బాధగా అని, కాస్త కుంటుతూ బయటకి వచ్చేసింది. ఆమె వెనకే రవి ఫాలో అయ్యాడు. బయటకు రాగానే రెండు అడుగులు వేసి, “అబ్బా!” అని మోకాలు పట్టుకొని, పడబోతుండగా, రవి చప్పున ఆమెని పట్టుకున్నాడు. “బాగా నొప్పిగా ఉందా!” అన్నాడు రవి. “ఊఁ..” అంది ఆమె. “సరే, రా ఇలా..” అని ఆమెని జాగ్రత్తగా నడిపించుకుంటూ, డాబా పిట్టగోడ దగ్గరకు తీసుకు వచ్చాడు. ఆమె ఆ గోడను ఆనుకొని, కింద కూర్చుండిపోయి, కాళ్ళు చాపి, మోకాలిని నొక్కుకోసాగింది. రవి కూడా ఆమె పక్కనే కూర్చొని, “బాగా నెప్పిగా ఉందా!?” అని అడిగాడు. “అవును…” అంది ఆమె బాధగా. “అయొడెక్స్ ఉందా!?” అడిగాడు రవి. “ఊఁ…మీ గదిలోనే షెల్ప్ లో ఉంటుంది. కాస్త తెస్తావా!” అంది రవళి. “సరే!” అని అతను లేచి వెళ్ళబోతుంటే, “జాగ్రత్త రవీ, కాస్త చూసుకో..” అని హెచ్చరించింది రవళి.
రవి లోపలకి వెళ్ళి, మొత్తానికి అయొడెక్స్ బాటిల్ ని తెచ్చేసాడు. దాన్ని రవళికి ఇచ్చి, “రాసుకో..” అన్నాడు ఆమె పక్కనే కూర్చుంటూ. రవళి “ఊఁ…థేంక్స్..” అంటూ, నెమ్మదిగా తన పరికిణీని మోకాళ్ళ వరకూ ఎత్తి, పక్కనే ఉన్న రవిని చూసి, గబుక్కున కిందకి లాగేసుకుంది. అది చూసి రవి, “ఏమయిందీ!? రాసుకో.” అన్నాడు. “తరవాత రాసుకుంటాలే..” అంది ఆమె సిగ్గుపడుతూ. “ఇప్పుడు దెబ్బ తగిలితే ఎప్పుడో రాసుకోవడమేంటీ!?” అనేసి, ఆమె సిగ్గు పడుతుందన్న విషయం గమనించి, “ఫరవాలేదులే, నేను పక్కకి వెళ్తాను, రాసుకో..” అంటూ పైకి లేవబోయాడు. ఆమె చపున అతని చేతిని పట్టేసుకొని, “అమ్మో, నాకు చీకటంటే భయం.” అంది. అతను అలాగే కూర్చుండిపోయి, “పోనీ కళ్ళు మూసుకోనా!” అన్నాడు. “ఊఁ…” అంది ఆమె చిన్నగా. అతను కళ్ళు మూసుకున్నాడు.
ఆమె అతని వైపు ఒకసారి చూసి, మళ్ళీ తన పరికిణీని నెమ్మదిగా మోకాలిపై వరకూ ఎత్తి, అయొడెక్స్ రాసుకొని, పరికిణీని కిందకు లాక్కొని, “అయిపోయింది..” అంది చిన్నగా. అతను “తెలుసు..” అన్నాడు. “ఎలా తెలుసూ!?” అంది ఆమె. “అసలు నేను కళ్ళు మూస్తేకదా..” అన్నాడు అతను చిలిపిగా. ఆమె “హాఁ..” అంది ఆమె షాకింగ్ గా. “ఊరికే జోక్ చేసా. అయినా చీకట్లో ఏం కనబడుతుందిలే.” అన్నాడు అతను ఆమెను టీజ్ చేస్తూ. ఆమె నవ్వేసి, “కనబడితే చూసేద్దామనే!” అంది ఆమె. “చూపించాలనే కదా మీరూ ఆత్రపడతారూ. అలాంటప్పుడు చూడకపోతే ఫీలవుతారు కదా!” అన్నాడు అతను. “అలా ఏం ఫీలవ్వం.” అంది ఆమె. “అయితే, ఈసారి చూడనులే.” అన్నాడు అతను. ఆమె చప్పున అతన్ని చూసి, “అంటే, ఇంతకు ముందు నిజంగానే చూసావా!” అంది. “ఆఁ…మోకాళ్ళ వరకే కదా, పెద్ద ప్రోబ్లం ఏముందీ!?” అన్నాడతను. అతను అలా అంటూ ఉండగానే, “నిన్నూ…” అని మీదపడి కొట్టబోయింది.
అతను చప్పున ఆమె రెండు చేతులూ పట్టేసుకున్నాడు. అయినా వదలకుండా ఆమె గింజుకుంటూ ఉండడంతో, వేరే దారిలేక, చటుక్కున మీదకి లాగేసుకున్నాడు. దాంతో ఒక్కసారిగా ఆమె అతని మీద పడింది. అప్పటివరకూ కవిత మైకంలో ఉన్న రవి, రవళి పరువాలను పట్టించుకోలేదు. కానీ ఆమె తన మీద పడినప్పుడు, ఒక్కసారిగా తన ఛాతీని మెత్తగా పలకరించిన ఆమె పరువాలు గిలిగింతలు పెట్టగానే, అప్రయత్నంగానే ఆమెని తన చేతులతో గట్టిగా బిగించేసాడు. అతను అలా బిగించగానే, తన పరువాలు కాస్తా నలగడంతో ఆమెకి జివ్వుమంది. మొదటిసారిగా ఒక మగాడి స్పర్శ తగిలింది ఆమెకి. ఆ అనుభవం బావుంది. కానీ వెంటనే, ఆడపిల్లలకు సహజ సిద్దంగా ఉండే బెరుకుతో గబుక్కున అతన్ని విడిపించుకొని, పైకి లేచి కూర్చుండిపోయింది. ఆమె అలా లేవగానే అతనూ స్పృహలోకొచ్చి, “సారీ…” అన్నాడు. ఆమె సిగ్గుపడుతూ “ఫరవాలేదు..” అంది. అప్పటికే కాస్త వేడెక్కి ఉన్నాడు రవి.
చీకట్లో ఉన్న రవళిని చూస్తుంటే, ఆ వేడి ఇంకాస్త పెరుగుతుంది. దాంతో ఆమెకి దగ్గరగా జరిగి, “ఫరవాలేదా అయితే!” అన్నాడు. ఆమె పెదాలు బిగించి చిన్నగా నవ్వుకుంటుంది. అతను ఇంకాస్త జరిగి ఆమెకి అతుక్కొని, “చెప్పు, నిజంగా ఫరవాలేదా!” అన్నాడు. “ఛీ..పో!” అంది ఆమె. ఆ “ఛీ..పో” లోనే “దగ్గరకి రా” అన్న ఆహ్వానం వినిపించింది అతనికి. దాంతో నెమ్మదిగా తన చేతిని ఆమె చేతిపై వేసి చిన్నగా నొక్కాడు. ఆమె కదలకుండా అలాగే కూర్చుంది. అతను ఆమె చెవిలో గుసగుసగా “ఇక్కడ ఇలా నొక్కితే ఫరవాలేదా!” అన్నాడు. ఆమె సన్నగా “ఊఁ..” అన్నాడు. ఆమె అలా అంటుంటే ఇంకాస్త అడ్వాన్స్ అవ్వాలనిపించింది అతనికి.
తన చేతిని ఆమె మోకాలిపై వేసి, చిన్నగా నిమురుతూ “నొప్పి తగ్గిందా?” అన్నాడు. “ఊఁ..” అంది ఆమె. ఈసారి ఆమె మోకాలిపై చేతిని తీసి, ఆమె భుజాల చుట్టూ వేసి, “ఇలా చేయి వేస్తే ఫరవాలేదా!” అన్నాడు. ఆమె అతనిపైకి కాస్త ఒరిగి, “నువ్వు దొంగవి..” అంది. అతను తన చేతిని ఆమె భుజాలపైనుండి కాస్త కిందకి జార్చి, కాలర్ బోన్ కింద వేలితో రాస్తూ, “ఎందుకమ్మా!?” అన్నాడు. ఆమె కాస్త దూరంగా జరుగుతూ, “అబ్బా! అలా చేయకూ. ఏదోలా ఉంది.” అంది. అతను ఆమెని దగ్గరకి లాక్కుంటూ, “నాకూ ఏదోలా ఉంది. ఏదో చేయాలని ఉంది.” అన్నాడు. “మ్..ఏం చేస్తావ్!?” అంది ఆమె. ఆమె కాలర్ బోన్ పై ఉన్న చేతిని, ఆమె బుగ్గపైకి తెచ్చి, ఆమె మొహాన్ని తన వైపుకు తిప్పుకొని, “నువ్వు ఊఁ అంటే ఏదో ఒకటి చేస్తాను, చెయ్యనా!” అన్నాడు. ఆమె నవ్వుతూ “ఊఁహూఁ..” అంది తల అడ్డంగా ఊపుతూ.
ఆమె అలా అంటుంటే, అతనికి కసి రేగిపోతుంది. తన చూపుడువేలితో ఆమె పెదవిమీద చిన్నగా రాసాడు. ఆమె “మ్..” అంది మొహాన్ని పక్కకి తిప్పుతూ. అతను ముందుకు వంగి ఆమె బుగ్గపై ముద్దు పెట్టాడు. ఆమె “మ్..” అని అతన్ని దూరంగా నెట్టేసి, పైకి లేచిపోయింది. అతను ఆమె చెయ్యి పట్టుకొని ఆపి, “రవళీ, ప్లీజ్..” అన్నాడు. ఆమె అతని చెయ్యి విడిపించుకొని, “వ్వె..వ్వె..వ్వె..” అని వెక్కిరిస్తూ, దూరంగా వెళ్ళిపోయింది. “ఏయ్! రవళీ…” అంటూ అతను పైకి లేచి, ఆమె వెంట పడబోతుండగా, కరెంట్ రావడంతో, ఆ ప్రదేశం ఒక్కసారిహా వెలుగులతో నిండిపోయింది. ఆ వెలుగులో అక్కడే నిలబడి ఉన్న కవితను చూసి షాక్ అయ్యాడతను. ఆమె అతన్ని కోపంగా చూసి, విసురుగా తల తిప్పుకొని వెళ్ళిపోయింది. దాంతో ఏం చేయాలో అర్ధంగాక అలాగే నిలబడిపోయాడు అతను. (ఇంకా ఉంది)
Comments