ఇద్దరూ వెళ్ళేసరికి ప్రమీల, రమేష్ లు టేంక్ మెట్ల దగ్గర కనిపించారు. వాళ్ళని చూసి, కవిత “మ్..వీళ్ళు మనకంటే ఫాస్ట్ గా ఉన్నారు. పద, మనం వెళ్ళిపోదాం.” అంటూ ఉండగా, వాళ్ళు వీళ్ళని చూసేసారు. చూడగానే,ఏం చేయాలో తెలియక, “ఊరకనే చల్లగాలికినిలుచుంటే, రమేష్ వచ్చాడు. మాట్లాడుతున్నా…” అంది ప్రమీల రవితో. ఆమెకి తనకూ, రమేష్ కూ మధ్య ఉన్న లింకు రవికి తెలియదని అనుకుంటుంది. రవికూడా తనకు ఏమీ తెలియనట్టు నటిస్తూ, “నేనూ అంతేనమ్మా.చల్లగాలికి అని ఇక్కడకి వస్తే కవితాంటీ కనిపించింది..” అన్నాడు. అది గమనించిన కవిత ఇక తెగించేసి, “ఇక ముసుగులో గుద్దులాట ఎందుకులేవే, చెప్పేద్దాం…” అని, రమేష్ తో, “ఒరేయ్! నీకూ దీనికీ మధ్య ఏం జరుగుతుందో, నాకూ వీడికీ మధ్య అదే జరుగుతుంది. ఈ రహస్యం మన మధ్యే ఉంచుకుందాం.
హాయిగా ఎంజాయ్ చేద్దాం. సరేనా!” అంది. వాడు సిగ్గుగా నవ్వేస్తూ, “అలాగే అమ్మా…” అన్నాడు. ప్రమీల రిలాక్సుడుగా ఊపిరిపీల్చుకొని, నవ్వేస్తూ, “హమ్మయ్య…ఇక మనం ఫ్రీగా ఉండొచ్చు…” అని, “ఇంతకీ టేంక్ పైకి మీరు వెళతారా? మమ్మల్ని వెళ్ళమంటారా!?” అంది. “ఇంకా టేంక్ పైకి ఎందుకు అమ్మా!? ఒక రూంలో మీరు ఎంజాయ్ చేయండి.ఇంకో రూంలో మేము ఎంజాయ్ చేస్తాం. ఇక తెల్లారేవరకూ ఎవరూ ఎవరినీ డిస్టర్బ్ చేయకూడదు.” అన్నాడు రవి నవ్వుతూ. వాడి మాటలకు ప్రమీల సిగ్గుపడింది. రవి దానిని చూసి, రమేష్ తో “మా అమ్మకు సిగ్గులు ఎక్కువయ్యాయి. కాస్త జాగ్రత్తగా చూసుకోరా…” అని, ప్రమీల బుగ్గమీద ముద్దు పెట్టి, “బాగా ఎంజాయ్ చెయ్యమ్మా…ఆల్ ది బెస్ట్..” అన్నాడు ఆమెని రమేష్ వైపుకు నెడుతూ. ఆమె వాడి వైపు చూసి చిన్నగా నవ్వి, “నీకు కూడా ఆల్ ది బెస్ట్.”
అని వాడి బుగ్గమీద ముద్దు పెట్టింది. అది చూసిన రమేష్, కవితతో “చూడమ్మా! వాళ్ళు ఎలా విషెష్ చెప్పుకుంటున్నారో!” అన్నాడు గోముగా. “అయితే మనమూ చెప్పుకుందామురా…” అని, వాడిని హగ్ చేసుకొని మరీ ముద్దు పెట్టి, “ఆల్ ది బెస్ట్..” అంది. వాడుకూడా ఆమె బుగ్గమీద ముద్దు పెట్టి, ఆమె చెవిలో రహస్యంగా “నీకుకూడా…” అన్నాడు. ఆమె వాడిపిర్ర మీద గిల్లి, “పొద్దున్న వరకూ డిస్టర్బ్ చేయకూడదు..ఓకేనా!” అంది తను కూడా రహస్యంగా. వాడు “ఊఁ..” అన్నాడు. “అయితే వెళ్ళు..” అని వాడిని ప్రమీల వైపుకు నెట్టింది. ప్రమీల ఎందుకో ఏదో ఆలోచిస్తూ, అలాగే నిలబడి ఉంది. “ఏమిటే ఆలోచిస్తున్నావూ!?” అంది కవిత. ఆమె తేరుకొని, “మ్…విషయం తెలిసిపోయిన తరువాత కూడా కక్కుర్తిగా రూంలోకి పోవడమెందుకూ!? ఏదైనా స్పెషల్ గా ఉంటే బావుంటుంది కదా!” అంది.
“స్పెషల్ అంటే!?” మిగిలిన ముగ్గురూ ఆత్రుతగా అడిగారు. ప్రమీల కవితకు చెప్పసాగింది, “మనం ఎప్పుడో శోభనాలు చేసేసుకున్నాం. ఆ పూలవాసనల మైకం మనం అనుభవించేసాం. పాపం పిల్లలకు ఆ అందం, ఆ మత్తూ తెలియదు. ఈసారి చేసుకునేదేదో, అలా చేసుకుంటే బావుంటుంది కదా…” అని. అది విన్న కవిత “నువ్వు చెప్పేది సూపర్ గా ఉందే. ఆ మల్లెపూల వాసనలో వీళ్ళతో చేయించుకుంటే, నా సామిరంగా…” అంది కసిగా. అది విన్న పిల్లలిద్దరూ, “అబ్బా! అవేం వద్దులే, పదండి. ఇప్పటికే బాగా వేడెక్కిపోయి ఉన్నాం…” అంటూ ఎవరి ఆంటీలను వాళ్ళు చేయిపట్టి లాగారు. వాళ్ళు గబుక్కున విడిపించుకొని, “ఒక కొత్త అనుభవం ఇస్తామంటే వడ్డంటరేంట్రా వెదవల్లారా! ఈ ఒక్కరాత్రికీ ఆగండి. రేపు అసలైన స్వర్గం ఏంటో చూద్దురుగానీ.” అంటూ వాళ్ళ ప్రియుల పెదాలమీద కసిగా ముద్దు పెట్టి, గబగబా తమగదిలోకి పోయి తలుపు వేసేసుకున్నారు. వేడెక్కిపోయిన మగపిల్లలు ఇద్దరూ, లేచిన తమ అంగాలను నిరాశగా నలుపుకుంటూ, ఒక నిట్టూర్పు విడిచి, నీరసంగా ఆ వాటర్ టేంక్ దగ్గరే నిలబడిపోయారు.
కొద్దిసేపటి తరువాత, “ఛా! మన అమ్మలు ఇలా హేండ్ ఇచ్చరేంట్రా!?” అన్నాడు రవి. రమేష్ దీర్ఘంగా నిట్టూర్చి, “ఈరోజు నాకేం బాగోలేదురా. ఇందాక రాజీ ఫుల్లుగా రెచ్చగొట్టేసింది. తీరా ముందుకువెళ్ళే టైంలో కరెంట్ వచ్చి చచ్చింది. ఇప్పుడేమో ఆంటీ ఇలా చేసింది.” అన్నాడు. అది విన్న రవి, “ఒరేయ్! నీ టైమే కాదు, నాది కూడా అలానే చచ్చింది. రవళిని లైన్ లో పెట్టేలోగా, కరెంట్ వచ్చింది. ఇప్పుడేమో ఇలా అయ్యింది.” అన్నాడు. “అబ్బా! ఇప్పుడు అర్జెంట్ గా వాయిస్తే తప్ప, ఆగేట్టులేదు. ఏం చేద్దాం?” అన్నాడు రమేష్. రవి ఆలోచనల్లో పడ్డాడు.
సరిగ్గా వీళ్ళు ఇలా ఆలోచిస్తుండగా, లోపల గదిలో ఆడాళ్ళిదరిమధ్యా అలాంటి సంభాషణే జరుగుతుంది. “అనవసరంగా వెదవ ఐడియా వేసానా!?” అంది ప్రమీల కవితతో. కవిత ఒక వేడి నిట్టూర్పు వదిలి, “నాకూ అలానే అనిపిస్తుందే…అయినా హేపీగా వాయించుకోకుండా, మధ్యలో ఈ మల్లెపూలు ఎందుకు గుర్తొచ్చాయే!?” అంది. ప్రమీల కూడా ఒక వేడి నిట్టూర్పు వదిలి, “ఎందుకో మొదటిరాత్రి అనుభవం మళ్ళీ పొందాలనిపించింది.” అంది. దానికి కవిత, “మ్…పెద్ద ఏదో చెప్పేసి వచ్చేసానుగానీ, ఒళ్ళంతా ఒకటే తిమ్మిరెక్కేసిందే. అందులోనూ మీవాడిది గుర్తొస్తుంటే…హబ్బా…” అంది. ప్రమీల కూడా కాలిపోతూ, “హూఁ…మనకే ఇలా ఉందంటే, పాపం పిల్లలు…వాళ్ళెలా తట్టుకుంటారే!?” అంది. కవిత చప్పున పైకి లేచి, “అయితే వెళ్దామా!?”అంది. ఆమె ఆ మాట అనడం ఆలశ్యం, ప్రమీల చటుక్కున లేచి, “తొందరగా పదవే బాబూ, ఇక తట్టుకోలేను…” అంది. ఇద్దరు అమ్మలూ లేచి, బయటకి వచ్చి, తమ కొడుకుల గది తలుపును నెమ్మదిగా తోసారు. లోపల ఎవరూ లేరు. (ఇంకా ఉంది)